Η Σιντζάρ είναι χτισμένη σε υψόμετρο 522 μ.
και το 2013 είχε 88.023 κατοίκους, κυρίως Γιαζίντι αλλά και Μουσουλμάνους
Σινγκαλί, Άραβες και Ασσύριους. Κοντά στην πόλη είναι το όρος Σιντζάρ στην
ψηλότερη κορυφή του οποίου βρίσκεται ναός των Γιαζίντι.
Ναός των Γιαζίντι στο όρος Σιντζάρ,
2004
Η πόλη Σιντζάρ βρίσκεται στο βόρειοδυτικό
Ιράκ, είναι η πρωτεύουσα της επαρχίας Σιντζάρ και βρίσκεται ακριβώς ανάμεσα στη
Μοσούλη και στην Αλ-Ράκα. Γι’ αυτό το λόγο μπήκε στο στόχαστρο του Ι.Κ. όταν
στις 3 Αυγούστου 2014 εισέβαλαν σε αυτό φανατικοί μαχητές και το κατέλαβαν. Σύμφωνα
με αναφορά του Ο.Η.Ε, δολοφόνησαν 5.000 άνδρες Γιαζίντι και πήραν γυναίκες Γιαζίντι
ως σκλάβες. Τη νύχτα της 20ης Δεκεμβρίου 2014 Κούρδοι μαχητές προσπάθησαν να
ανακαταλάβουν την πόλη χωρίς όμως επιτυχία. Τελικά σχεδόν ένα χρόνο αργότερα,
στις 13 Νοεμβρίου 2015, οι κουρδικές δυνάμεις ανακατέλαβαν τη Σιντζάρ. Μετά την
νίκη των Κούρδων και την εκδίωξη των μαχητών του Ισλαμικού Κράτους από την πόλη
και την περιοχή, ανατολικά της Σιντζάρ βρέθηκε ομαδικός τάφος με τις σωρούς 78
γυναικών Γιαζίντι.
Οι Γιαζίντι έχουν επιρροές από τον κουρδικό πολιτισμό,
νιώθουν όμως ότι αποτελούν ξεχωριστή εθνοτική ομάδα. Επί Σαντάμ Χουσεΐν,
αντιστάθηκαν στην αραβοποίησή τους. Σήμερα, έχουν ανακηρύξει την αυτονομία τους
στα πλαίσια του Ιρακινού κράτους.
Σύμφωνα με το 14λεπτο ντοκιμαντέρ της Amy L Beam έχουν χάσει τη ζωή τους περισσότεροι από 10.000
Γιαζίντι.
Όπως περιγράφει ο Τζακ: «Την 3 Αυγούστου 2014 αναγκαστήκαμε
να φύγουμε από τα σπίτια μας. Ήταν Κυριακή στις 07:30 το πρωί. Πήραμε το δρόμο
για το βουνό και περπατούσαμε 2 ώρες. Ηταν μαζί μας και η γιαγιά, 94 ετών, με
σπασμένο το πόδι. Την πήραμε στους ώμους μας καθώς δεν μπορούσε να περπατήσει
στο βουνό. Κάποια στιγμή την αφήσαμε κάτω καθώς ήταν αδύνατο να συνεχίσουμε
έτσι, της δίναμε λίγο νερό και περιμέναμε. Όταν ήρθαν μαχητές του IK κρυφτήκαμε
πίσω από έναν βράχο και είδαμε να πυροβολούν τη γιαγιά. Τρέξαμε να σωθούμε
καθώς δεν μπορούσαμε να προσφέρουμε καμία βοήθεια πια».
Τη δεύτερη μέρα περιγράφει: «Ήμασταν
κουρασμένοι, τα παιδιά πεινάγανε και κλαίγανε. Ήμασταν 23 άτομα, η οικογένειά
μου ήταν 12 άτομα, ο πατέρας μου δούλευε στη Σουλεϊμανίγια. Ήμουν 22 ετών και ο
ξάδελφος μου ήταν 17 ετών και ήμασταν αναγκασμένοι να κουβαλάμε κάθε μέρα νερό
για να πιούμε. Το νερό δεν ήταν καθαρό αλλά δεν είχαμε άλλη επιλογή.»
Συνεχίζει:
«Την τρίτη μέρα κινηθήκαμε προς
την άλλη μεριά του βουνού για να βρούμε φαγητό και νερό. Τραυματιστήκαμε από
τους όλμους των μαχητών του ΙΚ. Μεταφέραμε τους τραυματίες στην κορυφή του
βουνού για να περιποιηθούμε τα τραύματά τους κλαίγοντας.
Μας βοήθησαν άνθρωποι που μας
βρήκαν την τέταρτη μέρα στο βουνό. Μας έδωσαν ψωμί και νερό και δέσανε τις
πληγές μας. Αν δεν ήταν αυτοί, θα πεθαίναμε.
Η πέμπτη μέρα στο βουνό πέρασε
αναζητώντας καθαρό νερό, ξαφνικά όμως ο θείος μου λιποθύμησε από την κούραση.
Τον κατεβάσαμε μαζί με τον εξάδελφό μου στους πρόποδες του βουνού και είχαμε
πει στην οικογένειά μου να μας περιμένει εκεί που τους αφήσαμε μέχρι να
επιστρέφουμε». Μετά από 3 ώρες βρήκαμε νερό, όχι πόσιμο, και επιστρέψαμε στην
οικογένειά μας. Όταν φτάσαμε, δεν είδαμε κανέναν τους εκεί που τους αφήσαμε.
Κοιμηθήκαμε ελάχιστα την έκτη μέρα
στο βουνό περιμένοντας την οικογένειά μας για τις επόμενες δυο μέρες. Κλαίγαμε
συνεχώς καθώς πιστέψαμε ότι είχαν πεθάνει. Ήμουν ξυπόλυτος, νηστικός και
πεινασμένος.
Στη συνέχεια φτάσαμε στο
Σαρφαντίν, τον ιερό τόπο για τους Γιαζίντι και είχαμε την εντύπωση ότι ήμασταν
οι μόνοι που επιζήσαμε. Ξαφνικά, όταν άνοιξα τα μάτια μου και σήκωσα τα χέρια
μου, τους είδα από μακριά. Δεν πίστευα σε αυτό που έβλεπα και άρχισα να κλαίω
από χαρά. Προχωρήσαμε για πέντε ώρες προς τα συριακά σύνορα και βρήκαμε τα
φορτηγά που μας μετέφεραν στο κουρδικό Ιράκ.
Σήμερα ζούμε στον καταυλισμό Khanke σε πολύ
άθλιες συνθήκες. Κινδυνεύουμε ακόμη καθώς νιώθουμε τον τουρκικό στρατό να
προελαύνει τόσο από τις κουρδικές περιοχές της Συρίας (Manbij) όσο και από τα βόρεια σύνορα του
κουρδικού Ιράκ (Sidakan έως Mawana, προς Qandil).
ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ: JACK, Κουρδικό Ιράκ
Links:
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen