ΔΙΚΤΥΟ ΟΜΑΔΩΝ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΟΥ
Το Σάββατο, 22 Απρίλη 2017, συναντηθήκαμε, στην Κω, οι
ομάδες Αλληλεγγύης στη μεγάλη προσφυγική και μεταναστευτική μετακίνηση των
τελευταίων δύο χρόνων, που γρήγορα μετατράπηκε σε ανθρωπιστική κρίση.
Προηγήθηκαν κι άλλες προσπάθειες να συντονίσουμε τη δράση
μας και που δεν είχαν καρποφορήσει, λόγω του μεγάλου φόρτου δουλειάς που αντιμετωπίσαμε
το προηγούμενο διάστημα.
Ο γεωγραφικός κατακερματισμός των νησιών μας όμως δεν μας
εμπόδισε να έχουμε μια ουσιαστική συνεργασία, απ’ την πρώτη στιγμή των
προσφυγικών ροών, που αφορούσε στην ανταλλαγή εμπειριών, την ηθική στήριξη και
την αλληλοβοήθεια των ομάδων μας σε βασικά είδη.
Στην πρώτη αυτή συνάντηση μας δόθηκε η δυνατότητα:
- Να
γνωριστούμε από κοντά όσοι μοιραστήκαμε την απόγνωση και τις προσδοκίες των
κυνηγημένων από τον πόλεμο και την πείνα λαών αλλά και την αλληλεγγύη του πιο
φτωχού λαού της Ευρώπης, του δικού μας λαού, απέναντι σ’ αυτή την κοσμογονία,
μαζί με την πολύτιμη βοήθεια ανθρώπων απ’ όλο τον κόσμο.
-
Να
αποτιμήσουμε την ως τώρα προσπάθειά μας.
- Να
συγκροτήσουμε κοινή δράση για να σταθούμε, ακόμα πιο αποτελεσματικά, δίπλα στα
θύματα του πολέμου και της εξαθλίωσης και απέναντι στον πόλεμο, την άγρια
εκμετάλλευση και το ρατσισμό, που γεννούν αυτά τα θύματα.
Ζήσαμε και
συνεχίζουμε να ζούμε, με άλλους ρυθμούς και διαφορετικά χαρακτηριστικά, την
απόπειρα γενοκτονίας του λαού της Συρίας, που κομματιάζεται από μια άγρια
ιμπεριαλιστική διαμάχη και την απόγνωση των λαών που έζησαν, πριν τη Συρία, τις
«έξυπνες» βόμβες, τους υποκινούμενους εμφύλιους, το βαθύ σκοταδισμό και το
φονταμενταλισμό της θρησκειοκρατίας, τον πολιτικό ή φυλετικό ρατσισμό, τον
άγριο ταξικό διαχωρισμό.
Ζήσαμε το μαζικό
θανατικό που σκόρπισαν τα μαφιόζικα κυκλώματα και υπέθαλψε η πολιτική αναλγησία
μιας Ευρώπης περιχαρακωμένης σε ένα φρούριο απανθρωπιάς και ραγδαίας
συντηρητικοποίησης σε όλα τα επίπεδα.
Η θάλασσα που μας
γέννησε και μας ανάθρεψε μετατράπηκε, τα τελευταία δύο χρόνια, σ’ έναν ομαδικό
υγρό τάφο που έθαψε, μαζί με τους χιλιάδες κυνηγημένους Αϋλάν, κάθε αυταπάτη
για ένα νέο, αναγκαίο ευρωπαϊκό διαφωτισμό απέναντι στο νέο μεσαίωνα της άγριας
εκμετάλλευσης και των διαρκών πολέμων.
Νοιώσαμε περήφανοι, με ιστορική επίγνωση, γιατί γίναμε
εμπόδιο σε μια νέα γενοκτονία και ανάχωμα στην ευρωεταιρική απανθρωπιά και τη
νεοφασιστική μισαλλοδοξία.
Από τα νησιά μας πέρασαν 400.000 περίπου άνθρωποι που, με τη
στήριξη ενός πρωτοφανούς κύματος αλληλεγγύης, βρήκαν λίγα από τα αναγκαία της
επιβίωσης αλλά και παρηγοριά όταν έθαβαν τους νεκρούς τους, περίθαλψη στη γέννα
και την αρρώστια, συμπαράσταση στη γραφειοκρατία και προστασία από τις
νεοφασιστικές επιθέσεις.
Νοιώσαμε περήφανοι επιπλέον γιατί όλη αυτή η προσπάθεια που
τιμά την προσφυγική και μεταναστευτική ιστορία του τόπου μας, βγήκε μέσα από
μια λαϊκή αυτό-οργάνωση, χωρίς μικροπολιτικούς προστατευτισμούς. Έτσι, η
εμπειρία αυτή μας έδωσε κουράγιο και ελπίδα να αντιπαλέψουμε και τη μεγάλη
καπιταλιστική κρίση που ρημάζει τον τόπο μας και τον ανερχόμενο φασισμό που
συνοδεύει κάθε τέτοια κρίση και γίνεται όλο και πιο φονικός.
Η σημερινή κατάσταση όμως στο προσφυγικό δεν αφήνει
περιθώρια για καμιά περηφάνια.
Σήμερα στα νησιά μας βρίσκονται περίπου 3.000 πρόσφυγες,
εγκλωβισμένοι σε απάνθρωπες συνθήκες από την άθλια συμφωνία Ευρώπης – Τουρκίας,
που συνυπέγραψε και η χώρα μας.
Οι άνθρωποι αυτοί βιώνουν τα νέου τύπου στρατόπεδα
συγκέντρωσης, με τον ευφημισμό hot spot.
Οι κακοί όροι διαβίωσής τους, στη διαμονή, τη σίτιση, την
ανυπαρξία περίθαλψης, την επίσης ανύπαρκτη ή μετ’ εμποδίων σχολική ένταξη των
παιδιών τους, γίνονται αφόρητοι γιατί δεν αφήνουν κανένα περιθώριο ελπίδας.
Με καταπατημένες όλες
τις διεθνείς συμφωνίες δικαίου και προστασίας, οι πρόσφυγες βιώνουν, για πρώτη
ίσως φορά στη νεότερη ιστορία, την ακύρωση κάθε αυτονόητου δικαιώματος για την
υποβολή και εξέταση ασύλου. Πέρα από τις μαζικές απορρίψεις, υπάρχουν άπειρες
περιπτώσεις που παραβιάζεται ακόμα και το δικαίωμα υποβολής αίτησης για άσυλο ή
δευτεροβάθμιας εξέτασης. Οι περιπτώσεις που τηρείται η τυπική διαδικασία δεν
δίνουν κανένα εχέγγυο για ουσιαστικό σεβασμό της ανάγκης χορήγησης ασύλου.
Οικογένειες που
διαμένουν στον ίδιο χώρο εγκλεισμού, χωρίζονται, με χορήγηση ασύλου μόνο στον
ένα απ’ τους δυο γονείς, οι επανενώσεις οικογενειών έχουν γίνει σχεδόν
αδύνατες, οι ανήλικοι ασυνόδευτοι, είναι απ’ την αρχή της οδύσσειας τους, μέχρι
σήμερα το ίδιο απροστάτευτοι.
Έτσι, οι μαζικές
απελάσεις γίνονται, όλο και περισσότερο, καθημερινότητα, με τους αρμόδιους να
αδιαφορούν για το πόσο μοιραία μπορεί να είναι η απέλαση για τη ζωή του
πρόσφυγα και το «Προαναχωρησιακό Κέντρο» στην Κω να είναι ένα άθλιο
Γκουαντάναμο στο Αιγαίο.
Όλη αυτή η κατάσταση,
μαζί με τον πολύμηνο εγκλεισμό και όσα συνεπάγεται, έχουν οδηγήσει σε
δραματικές ψυχολογικές εντάσεις, πολλές απόπειρες αυτοκτονίας και μαζική
κατάθλιψη.
Διαπιστώσαμε επίσης
ότι σε πολλές περιπτώσεις έχουν γίνει απόπειρες ποινικοποίησης των προσφύγων,
με «έρευνες» που, ως τώρα δεν οδήγησαν σε τέτοιο αποτέλεσμα αλλά κάνουν σαφή
την πρόθεση και οπωσδήποτε υπενθυμίζουν σχετικές μεθοδεύσεις.
Μια από τις πολύ
επικίνδυνες συνέπειες όλων αυτών των συνθηκών είναι η εξοικείωση της κοινωνίας
με τα νέου τύπου στρατόπεδα συγκέντρωσης. Δυστυχώς, με την αντίληψη ότι αφορούν
τον «άλλο» τον «ξένο», μπαίνουν στην καθημερινότητά μας έννοιες και καταστάσεις
που θα έπρεπε να διεγείρουν τα ιστορικά αντανακλαστικά μας και να μας
υποδεικνύουν πως οι πιο μαύροι πειραματισμοί στην Ιστορία είχαν πάντα στόχο τη
γενίκευση.
Το καθεστώς της σχολικής ένταξης των προσφυγόπουλων
παραμένει στην περιοχή μας ένα μεγάλο αγκάθι, καθώς μόνο στη Ρόδο και στην Κάλυμνο έχουν εγγραφεί
παιδιά στο επίσημο δημόσιο σχολείο... Στην Κω και τη Λέρο, η απουσία των προσφυγόπουλων
απ’ τα σχολεία, δημιουργεί πολλά ερωτηματικά, ιδιαίτερα με την εκφρασμένη
δημόσια άποψη διευθυντών να μην κάνουν δεκτά τα παιδιά των προσφύγων.
Με δεδομένες τις ως τώρα εμπειρίες μας και τις παρούσες
ανάγκες οι Ομάδες Αλληλεγγύης Προσφύγων στα Δωδεκάνησα, ως Δίκτυο,
συναποφασίσαμε:
1.
Την
άμεση και διαρκή επικοινωνία μεταξύ των ομάδων για τη γνωστοποίηση των κρίσιμων
ζητημάτων και την αντιμετώπισή τους.
2.
Τη
σταθερή δημοσιοποίηση όλων των σημαντικών περιπτώσεων για την ευαισθητοποίηση
και την ευρύτερη συμπαράσταση.
3.
Την
αντιμετώπιση των απελάσεων ως ζήτημα πρώτης προτεραιότητας, με έμφαση στις
περιπτώσεις ανηλίκων και προσφύγων που κινδυνεύει άμεσα η ζωή τους.
4.
Την
ένταξη όλων των προσφυγόπουλων στο δημόσιο σχολείο, που δεν αποτελεί ιδιοκτησία
κανενός, και είναι όχι μόνο απαραίτητη για την κοινωνικοποίησή τους αλλά κατά
νόμο υποχρεωτική για όλα τα παιδιά του κόσμου.
5.
Την
εξασφάλιση περίθαλψης, χωρίς διαχωριστικές συμπεριφορές των αρμοδίων και
γραφειοκρατικά προσκόμματα.
Απευθύνουμε έκκληση
στους νησιώτες μας, που έζησαν την προσφυγιά και που η μετανάστευση δεν είναι
μόνο παρελθόν αλλά και το παρόν μιας εκβιασμένης χώρας, να σταθούν στο ύψος της
ιστορίας μας.
Απευθύνουμε έκκληση
στον ιατρικό, δικηγορικό και εκπαιδευτικό κόσμο, να τιμήσουν τον όρκο που
έδωσαν, καταθέτοντας το δικό τους μερίδιο στην Ιστορία. Ζητάμε από τα συλλογικά
τους όργανα να αναλάβουν την περιφρούρηση των δικαιωμάτων στην υγεία, την
παιδεία και την προστασία της ανθρώπινης ακεραιότητας, όπως αυτά ορίζονται στο
σύνταγμα της χώρας και τις διεθνείς συμβάσεις.
Ζητάμε από τις
διεθνείς ή άλλες οργανώσεις, όπως Ύπατη Αρμοστεία, Διεθνής Αμνηστία, Γιατροί
Χωρίς Σύνορα, Ελληνικό Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες να βάλουν σε πρώτη
προτεραιότητα το ζήτημα των απελάσεων και την αναγκαία νομική κάλυψη.
Zητάμε την άμεση
πρόσληψη εργαζομένων (διοικητικών υπαλλήλων,, νοσηλευτών, ψυχολόγων, κοινωνικών
λειτουργών, τεχνιτών, και καθαριστών) οπουδήποτε υπάρχει προσφυγικός πληθυσμός
(στρατόπεδα-χοτσποτ ή δομές φιλοξενίας όπως το ΠΙΚΠΑ Λέρου), δεδομένου ότι οι
συμβάσεις των εργαζομένων της Υπηρεσίας υποδοχής και ταυτοποίησης έληξαν στις
28-2-2017, δεν ανανεώθηκαν αλλά ούτε μέχρι σήμερα έχει βγει προκήρυξη για
πρόσληψη εργαζομένων, με αποτέλεσμα να μην μπορούν να καλυφθούν οι ανάγκες των
προσφύγων, παρά τη συνεχή και απεριόριστη προσφορά των εθελοντών.
Ζητάμε από κάθε
σκεπτόμενο άνθρωπο να μην συμβιβάζεται με τα Γκουαντάναμο, τη μισαλλοδοξία και
την απανθρωπιά.
Το Δίκτυο Ομάδων Αλληλεγγύης
Δωδεκανήσου θα συνεχίσει να αγωνίζεται για να εξασφαλίζει ζωή και ελπίδα στα
θύματα του πολέμου, της φτώχειας και των κοινωνικών διαχωρισμών και για να
ξαναγίνει το Αιγαίο μας, από υγρός τάφος, μια θάλασσα ανθρωπιάς.
Κως, 22/4/2017
ΔΙΚΤΥΟ ΟΜΑΔΩΝ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΟΥ
