ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗ ΡΟΔΟ Ζωή στο πάτωμα

Ο Τζαμάλ είναι ένα αγόρι 15 χρόνων από το Χαλέπι της Συρίας. Στην ερώτηση της δασκάλας του, ποιο είναι το αγαπημένο του αντικείμενο, απαντά «Η καρέκλα!» Τότε όμως δεν μπορούσε να φανταστεί πως ,εξαιτίας μιας «καρέκλας», η οικογένειά του θα χωριζόταν … Μια και η αδερφή του, Αϊσά, με την καρέκλα της, δεν μπόρεσε να επιβιβαστεί στη βάρκα για να γλιτώσει από τον πόλεμο, που ήρθε στην πατρίδα τους…

Δείτε το τρέηλερ: www.youtube.com/watch?v=YSPuFGuFQuI

Σε πείσμα των καιρών και  με σύμμαχο τη μουσική του, θα καταφέρει τελικά ο Τζαμάλ να ανοίξει  όλα τα κλειστά σύνορα και τις πόρτες που υψώνονταν μπροστά του;  «Ζωή που κάθεται στο πάτωμα, μπορώ να την αφήσω» τραγουδά παίζοντας σαντούρι σε παιδιά και δασκάλους, έξω από τα κάγκελα του σχολείου…

ΠΡΟΒΟΛΗ ΤΑΙΝΙΑΣ "Η ΠΡΟΣΒΟΛΗ"

ΠΕΜΠΤΗ 07/06/2018 ΩΡΑ 21:30 ΠΑΜΕ ΑΝΤΑΜΑ/ΠΑΛΙΑ ΠΟΛΗ ΡΟΔΟΣ

ΜΕ ΤΗΝ ΕΥΓΕΝΙΚΗ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ ΤΗΣ ΟΜΑΔΑΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ ΡΟΔΟΥ - ΟΑΣΙΣ

Σε μια γειτονιά της Βηρυτού, ένα συνεργείο του δήμου, διορθώνει κατασκευαστικά λάθη στους δρόμους, τρύπες στο οδόστρωμα. Κάτω από το μπαλκόνι του Τόνι και της εγκύου γυναίκας του Σιρίν, ο εργοδηγός Γιασέρ θα βραχεί από τα νερά του μπαλκονιού τους και θα του ζητήσει να προσέχει και δίχως την άδειά του θα δοκιμάσει να διορθώσει την υδρορροή τους. Μόνο που στην διάρκεια αυτής της σύντομης διαδικασίας, οι δυο άντρες θα έρθουν σε αντιπαράθεση και μια προσβλητική κουβέντα του Γιασέρ προς τον Τόνι, θα γίνει η αρχή μιας αντιπαράθεσης που γρήγορα θα ξεφύγει από τον έλεγχό τους.

Η ουσία της βεβαίως βρίσκεται όχι στην ίδια την πράξη ή τα λόγια που ειπώθηκαν –και στη συνέχεια στις πράξεις που θα ακολουθήσουν- μα στην ίδια τους την ταυτότητα, στο γεγονός ότι ο Τόνι είναι χριστιανός Λιβανέζος κι ο Γιασέρ Παλαιστίνιος και στο πως ο πρώτος δεν κρύβει ιδιαίτερα την εχθρότητά του απέναντι στους Παλαιστινίους.

Και με αφορμή μερικές μόνο λέξεις, το φιλμ του Νταουεϊρί θα δοκιμάσει να μιλήσει για κάτι πολύ μεγαλύτερο για το εκρηκτικό φυλετικό και θρησκευτικό καζάνι που βράζει στην Λιβανέζικη κοινωνία αλλά κι ολόκληρη την μέση ανατολή. Μονο που ο τρόπος που θα επιλέξει να το κάνει, αρχικά σαν να αντιγράφει –μάλλον χοντροκομμένα- τις ηθικές διελκυστίνδες του σινεμά του Ασγκάρ Φαραντί και στη συνέχεια δανειζόμενος τα φτηνά κόλπα μια τηλεοπτικής δικαστικής σειράς, δείχνει τετριμμένος και υπερβολικά βαρύγδουπος.

Οι προσθέσεις μπορεί να είναι καλές και η ιδέα πως κανείς δεν έχει μονοπώλιο στην ιδιότητα του μάρτυρα εν δυνάμει αξιοσημείωτη, μα το «The Insult» είναι προφανές σε όλα όσα έχει να πει, όπως το «ο φανατισμός είναι κακός» ή «δεν είναι ντροπή να ζητάς συγνώμη» και η κινηματογραφική του γλώσσα είναι βουτηγμένη στην υπερβολή και το μελόδραμα.